Zayn cz.1

Dla: Mia R 

PERSPEKTYWA MARGARET

Tak bardzo chciałabym być szczęśliwa. Mam na myśli posiadanie chłopaka. Niestety na dzień dzisiejszy nie jest to możliwe. Spowodowane jest to moją przeszłością. Mężczyźni wyrządzili dużo zła w moim życiu. W wieku 5 lat przez bezmyślnego  kierowcę TIR-a straciłam rodziców i trafiłam do domu dziecka. Większość osób tam znajdujących się było płci męskiej. Jako dziecku nie przeszkadzało mi to. Lecz gdy byłam już nastolatką obecność tak dużej liczby facetów w moim otoczeniu mi doskwierała. Zaczęły się molestowania, wykorzystywania seksualne. Moje życie w tym ośrodku z sielanki zmieniło się w horror. Uczęszczałam na większość zajęć dodatkowych w szkole aby jak najmniej czasu spędzać w domu dziecka. Nie mogłam się doczekać dnia 18 urodzin. Dnia, w którym będę wolna. Kiedy już żaden mężczyzna z ośrodka nie będzie mnie krzywdził. Wtedy stanę na własne nogi, znajdę na mieszkanie, pójdę na studia i może uda mi się znaleźć miłość, której tak bardzo pragnę.  I nie chodzi mi to o miłość fizyczną tylko o uczucie, które łączy dwojga ludzi. Tylko zanim pokocham jakiegoś mężczyznę muszę się uporać z moją zranioną psychiką. A nie jest to łatwe zadanie. Teraz w każdym osobniku płci męskiej widzę osobę, która może mnie skrzywdzić. I jeszcze zapomniałam dodać, że teraz mam 17 lat. Jeszcze tylko rok i może uda mi się poznać uczucie szczęściem zwane. 

„Wszyscy proszeni są o udanie się do jadalni” rozległo się w głośnikach

Pewnie pan dyrektor ma nam coś do zakomunikowania. Gdy znalazłam się w pomieszczeniu wszyscy już tam byli. Po chwili pojawił się mężczyzna zarządzający ośrodkiem z piątką chłopaków.

- To jest zespół One Direction. Przybyli oni tutaj aby chwile z wami porozmawiać. Proszę ich ładnie ugościć. – zwrócił się do nas. – Chłopcy przedstawcie się i wybierzcie osobę, która ma was oprowadzić po budynku. – powiedział do gości 

- Ja jestem Harry. Najmłodszy i najprzystojniejszy. Wybieram tego chłopca w zielonej bluzie. Czuję, że się dogadamy.

- A ja jestem Louis. Najzabawniejszy i najstarszy członek zespołu. Wybieram tę brunetkę w różowej bluzie ponieważ przypomina mi moją siostrę.

- Witajcie. Jestem Liam. Najpoważniejszy i najbardziej odpowiedzialny z zespołu. Chciałbym być oprowadzony przez chłopaka w brązowej koszuli.

- Które z Was najbardziej lubi jeść? – zapytał Niall – O, tu jest taki chłopak w fioletowych spodniach. Na pewno spędzimy miło czas.

- No to zostałem ja. Jestem Zayn. I pragnę aby o domu dziecka opowiedziała mi ta dziewczyna w szarej bluzie. Jak masz na imię?

- Jestem Margaret. - odpowiedziałam

- Miło mi Cię poznać. Oprowadzisz mnie?

- Ok.

Ruszyłam w stronę sali komputerowej licząc, że Zayn podąży za mną. Lecz pozostał on w pomieszczeniu, które poznał jako pierwsze. Gdy dotarłam do niego chłopak bawił się swoim telefonem.

 - Jak mam Cię oprowadzić to musisz mnie pilnować a nie telefonu. – powiedziałam

- Przepraszam. – wyszeptał

- Nie przepraszaj tylko rusz tyłek bo nie mamy całego dnia. 

 Po tych słowach mulat złapał mnie za rękę a ja podskoczyłam ze strachu.

- Przepraszam. Nie chciałem żebyś mi uciekła.

- Dobrze, chodźmy już.

I udaliśmy się w stronę Sali z komputerami.

PERSPEKTYWA ZAYN’ A

Zdziwiła mnie reakcja dziewczyny na mój dotyk. Nie było to normalne. Mam nadzieję, że uda nam się nawiązać kontakt ponieważ wydaje się ona wartościową osobą. Nie rób nic głupiego. Margaret się Ciebie boi powtarzałem sobie w myślach. Czynność tą przerwał głos mojej towarzyszki.

- Sam widzisz jaka to sala. Mamy 15 komputerów na 75 osób. Głównie używamy je do nauki ponieważ nie mamy swoich własnych.

Miałem wrażenie, że ze zdziwienia szczęka mi opadnie. Ale powstrzymałem się aby zachować pozory normalności. Oni mają tu takie marne warunki a ja siedzę sobie w luksusie i mogę mieć co tylko zapragnę. Muszę coś dla nich, a raczej dla niej zrobić. Margaret zasługuje na dużo dobra i postaram się jej to dać. Tyle mogę dla dziewczyny zrobić. Następnie znaleźliśmy się na sali gimnastycznej, która również nowością nie pachniała. 

- Zayn co się dzieje? – usłyszałem pytanie

- Zamyśliłem się. – odparłem

- No właśnie widzę. Jesteśmy u mnie w pokoju. Chciałam abyś również to pomieszczenie zobaczył.

Usiadłem na łóżku najdelikatniej jak potrafiłem bo bałem się go zniszczyć.

- I co sądzisz o domu dziecka? – zapytała dziewczyna

- Jestem zszokowany warunkami w jakich mieszkacie.

- Nie jest źle.

- Margaret, powiedz mi, czy Ty jesteś tutaj szczęśliwa?

 - No wiesz… - zaczęła

- Nie, nie wiem. I chcę usłyszeć prawdę.

- No dobrze. Odpowiem Ci na Twoje pytanie tylko muszę opowiedzieć trochę mojej historii.

- To słucham.

- Ja nie jestem szczęśliwa. A jest to spowodowane tym co wydarzyło się 12 lat temu. Moi rodzice zginęli, zostali potrąceni przez ciężarówkę, którą kierował mężczyzna. Po tym zdarzeniu wylądowałam tutaj. Gdy byłam młodsza to było mi tu dobrze. Lecz gdy stałam się nastolatką zaczęły się akty wykorzystywania seksualnego. I tak jest po dziś dzień. Na szczęście jeszcze tylko rok i uwolnię się od moich prześladowców.

- Zatkało mnie. Nie wiem co mam powiedzieć.

- Teraz znasz już moją historię. Wiesz, że uczucie szczęścia nie jest mi znane.

- Zrobię wszystko żebyś poczuła co to szczęście. Zasługujesz na to.

- Nie musisz. Ja już niedługo będę miała szansę aby sama na to wpłynąć.

- Ale ja chcę, więc nie dyskutuj ze mną.

- Dobrze.

PERSPEKTYWA MARGARET

Naszą rozmowę przerwały słowa dyrektora, które informowały o tym, że czas poświęcony na wizytę zespołu się kończy.

- Powinniśmy iść do miejsca w którym się poznaliśmy aby nie narazić się na gniew.

- Ok, prowadź. – powiedział Zayn

Udałam się więc w kierunku jadalni i za chwilę dołączył do mnie chłopak. 

- Nie smuć się. Obiecuję Ci, że niedługo się spotkamy. – wyszeptał

Gdy już znaleźliśmy się w pomieszczeniu usiadłam na jednym z krzeseł a mulat dołączył do Liam’ a, Harry’ ego, Louis’ a i Niall ’ a.

- Chłopcy, mam nadzieję, iż miło spędziliście czas i spodobał się wam nasz ośrodek. – powiedział zarządca

- Wizyta przebiegła nam bardzo przyjemnie. Dziękujemy za ugoszczenie i mam nadzieję, że do zobaczenia. – rzekł Liam

PERSPEKTYWA ZAYN’ A

Widziałem w oczach Margaret smutek. Jest mi przykro, iż ta wizyta się kończy. Chciałbym aby dziewczyna się uśmiechała. Zasługuje ona na szczęście po tym co przeszła w życiu. Taką wspaniałą osobę spotkało takie nieszczęście. Postaram się zrobić wszystko co w mojej mocy aby choć trochę radości na tej smutnej buźce. Pierwsze kupię jej telefon i komputer żeby mogła się ze znajomymi oraz ze mną kontaktować. Poczekam jeszcze rok aż opuści dom dziecka i się nią zaopiekuję. Znajdę mieszkanie, wyślę na studia, potem pracę jej załatwię. Angażujesz się za bardzo mówił mi głosik w mojej głowie. I zacząłem się nad tym zastanawiać. Może faktycznie zależy mi odrobinkę za  bardzo niż powinno w stosunku do nowo poznanej osoby. Ale Margaret na to zasługuje. Po takiej przeszłości ta dziewczyna zasługuje na dużo szczęścia w przyszłości. - Ej stary, co jest? – wyrwał mnie z zamyślenia Louis

- Myślałem o warunkach w domu dziecka. To jest jakaś ruina a Ci młodzi ludzie mają tam mieszkać.

 - Nie jest tak źle, nie wyolbrzymiaj. – powiedział Liam

- Ja mam swoją opinię na temat tego miejsca i go nie zmienię.

- Ok, nie denerwuj się i masz żelka żeby zamknąć buzię. – wymamrotał Niall

Wreszcie się odczepili i mogę realizować mój plan. 

Wena postanowiła mnie nawiedzić i tak oto powstało to co przeczytaliście. Nie wiem jeszcze kiedy pojawi się druga część. Proszę o szczere opinie w komentarzach.  I jeżeli chcesz się zareklamować to w zakładce SPAM a nie pod rozdziałem. A jeżeli chcecie abym napisała specjalnie dla Ciebie to zgłoś się w zakładce ZAMÓWIENIA.